Gdy w 1964 r. Dale Wasserman wziął na warsztat powieść Cervantesa „Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy” historia błędnego rycerza była już powszechnie znana. Ta długa, lecz naszpikowana ciekawymi ironiami, parafrazami i sarkazmem historia trafiła (ponownie!) na deski Teatru Dramatycznego w Warszawie. Czy mierzenie się z etosem rycerskim w XXI w. ma sens? Historię Don Kichota zna każdy, a przynajmniej każdy powinien chociaż raz w życiu otrzeć się o sztukę Cervantesa. Napisana w XVII w., a jakby ciągle aktualna. Choć oczywiście można powiedzieć, że przebrzmiała i nielicująca z nowoczesnym duchem i światem, gdzie wszystko jest „smart”, albo połączone ze sztuczną inteligencją. Niewątpliwie jednak odniesienie się do pewnych wyższych wartości, będących egzemplifikacją ludzkiej walki z odwiecznym, szekspirowskim pytaniem „być czy nie być” jest podstawą człowieczego bytu. I te pewne aksjologiczne, ale również uniwersalne przesłanie wciąż niesie nam Cervantes. Czy błędny rycerz był rzeczywiście niespełna zmysłów? A może, jego walka o ideały wynikała z zupełnie krystalicznych pobudek? fot. Materiały organizatora Gdy sztuka Dale’go Wasserman’a zadebiutowała na Broadwayu okazała się strzałem w dziesiątkę. Dobre tempo akcji, wyśmienita muzyka i przemyślana, acz uproszczona względem literatury historia po prostu porwała publiczność. Wkrótce na całym świecie mogliśmy zacząć oglądać „Człowieka z La Manchy”. Także w Polsce tytuł ten nie jest nowością. Teatr Dramatyczny w Warszawie zatem pokusił się o niełatwe zadanie. Historia zupełnie nieprzystająca do e-rzeczywistości, w dodatku do zobaczenia wcześniej przynajmniej w kilku polskich teatrach. Uprzedzając nieco fakty, należy stwierdzić, że kilkunastominutowe owacje na stojąco, które publiczność zgotowała artystom po premierze (ta odbyła się potwierdziły, że było warto. Istnieje kilka wyróżników, które charakteryzują najnowszą, warszawską wersję „Człowieka z La Manchy”. Uwagę przykuwa niesamowita scenografia, mieniąca się wielobarwnymi, ale i interaktywnymi elementami. Furorę zrobił cień koni, który współgrał z aktorami (chociaż trzeba przyznać, że z synchronizacją niekiedy był problem). Ukłony dla ich twórcy – Tadeusza Nowakowskiego. Wszystkie elementy scenograficzne zostały niezwykle przemyślane i pasujące do fabuły, a także bardzo wielofunkcyjne. Gratulacje dla twórców (Ewa Gdowiok)! fot. Warszawska Kulturalna Na uwagę zasługuje także muzyka. Wspaniała orkiestra pod batutą Adama Sztaby dała pokaz swoich umiejętności, co na wyżyny wzniosło wszelkie doznania artystyczne. Spektakl był przyjemny dla ucha. Także w warstwie wokalnej, co należy podkreślić. Wspaniały popis swoich umiejętności pokazał Modest Ruciński (Cervantes/Alonso Kichana/Don Kichot) oraz Krzysztof Szczepaniak (Służący/Sancho Pansa). Obydwaj panowie byli zresztą niezwykle charyzmatyczni na scenie. Obszerne partie wokalno-aktorskie w ich wykonaniu cechowały się dopracowaniem w najmniejszym calu. Przyjemnością było oglądanie ekspansji ich talentu na scenie. Zresztą na brawa zasługuje cała obsada, która zdecydowanie wykonała ogrom pracy. Złożone choreografie, pomnożone role do odegrania, utrzymanie wartkiej akcji. To tylko niektóre z wyzwań, które zostały perfekcyjnie pokonane. Można wskazać, że nieco smucić może niewykorzystanie potencjałów poniektórych aktorów. W moim przekonaniu, niedocenionym jest Mariusz Drężek, którego głos wielokrotnie oczarowywał warszawską publiczność. Ogromna szkoda, chociaż z drugiej strony, trzeba zauważyć, ze aktor ten po raz kolejny odegrał świetne role; chociaż wcale nie były pierwszoplanowe. Wielkiego pola do popisu nie miała również Małgorzata Rożniatowska, a przecież to znakomita aktorka. Takie osoby chciałoby się bardziej wyeksponować, chociaż wiadomo, że nie zawsze jest to możliwe. Bardzo odważnie zaprezentowała się w swojej roli Anna Gajewska. Grała progresywnie, ciągle walcząc o historię swojej postaci. Kreacja stworzona przez aktorkę zapada w pamięć, chociaż należy zauważyć, że w partiach wokalnych nie zawsze było ją dobrze słychać. Być może to kwestia akustyki, ale widz, w szczególności siedzący w dalszych rzędach, może się gubić przez to w fabule. Z pewnością sprawa jest do dopracowania. Na plus trzeba zanotować także choreografię, barwne sceny tańca i śpiewu. Na scenie wciąż coś się dzieje, a każdy z aktorów na tyle dopracowuje postać, że można doszukiwać się szczegółów i „smaczków” w ich grze. Odnotować należy również dobre nagłośnienie. Oprócz powyżej wspomnianych, drobnych mankamentów, dźwięk był czysty i dobrze dostrojony, co w polskich musicalach wcale nie jest oczywiste. „Człowiek z La Manchy” w Teatrze Dramatycznym to reżyserskie pójście pod prąd w wykonaniu Anny Wieczur-Bluszcz. Reżyserka bardzo dobrze i sprawnie uniosła ciężar gatunkowy całej fabuły oraz pokierowała aktorami tak, że sztuka cieszy oko, ucho i duszę. Pomimo zmierzenia się z klasyką, co zawsze jest ryzykowne z punktu widzenia produkcji należy uznać, że nowość na deskach Dramatycznego jest warta zobaczenia. Więcej o spektaklu przeczytacie na stronie Teatru Dramatycznego. Autor recenzji: Kamil StępniakRadom; zdjęcia; człowiek z la manchy "Kopciuszek" "Diabły" Sebastiana Równego "Carmen Latina" "Carmen Latina" "Carmen Latina" Cykliczne wywiady - Teatralna 13.
Ks. Dariusz Kowalczyk, prezes Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia skrytykował musical „Człowiek z La Manchy” w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego. Został on wystawiony na deskach Teatru Powszechnego w Radomiu, podczas 40-lecia istnienia tej placówki Kowalczyk wygłosił homilię podczas Mszy św. w kościele Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu na zakończenie Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej. Mówił, że sztuka jest potrzebna do wyrażania głębi ludzkich doświadczeń, jak również i wiary. Tłumaczył, że kultura to działanie, które powoduje, że człowiek idzie kilka kroków dalej i staje się lepszy. – By przekazać kulturę trzeba ją tworzyć – FDNT skrytykował musical „Człowiek z La Manchy” w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego, który wystawiono w radomskim teatrze. – Niby dobrze zagrana i zaśpiewana, ale z dużym elementem kpiny z sakramentów i Kościoła. Nie może budzić powszechnego uznania mimo, że wielu uznało ją za coś wielkiego. Martwi mnie, że w wielu utworach bardzo często tym, który musi dostać największe cięgi jest Kościół. Trzeba chronić rzeczy, z których nie można czynić kpiny, z Eucharystii czy spowiedzi. Tego czynić nie możemy – mówił ks. że z niepokojem obserwuje, to co dzieje się we współczesnej kulturze, a niektóre dzieła „sztuki” go przerażają. – Są takie utwory sceniczne, które sprawiają, że człowiek obejrzy i wychodzi gorszy – mówił ks. Kowalczyk. Jak dodał, jest to dramat współczesnej Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj.El repertorio también se nombra en teatros, cines e impresiones filarmónicas, cuya parte principal es la lista de trabajos propuestos con su discusión. Repertuar – lista utworów prezentowanych w określonej placówce kulturalnej w określonym czasie lub takich, które dany wykonawca jest w stanie wykonać na zamówienie.
Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszych serwisów. Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki. 25 października 2017 | Kultura źródło: materiały prasowe „Człowiek z La Manchy” ma wyrównany, wysoki poziom. Teatr Powszechny w Radomiu na 40-lecie wskrzesza mit błędnego rycerza, nawiązując także do swych świetnych tradycji musicalowych. Waldemar Zawodziński należy do twórców teatralnych, którzy pięknie marzą i potrafią realizować własne marzenia. Udowodnił to choćby wieloletnią dyrekcją Teatru im. Jaracza w Łodzi. Teraz w Radomiu przygotował spektakl godny jubileuszu tego teatru. Musical „Człowiek z La Manchy", jak pokazały nie tylko polskie doświadczenia, skazany jest na sukces i tak zapewne będzie w Radomiu. Utwór Dale'a... Dostęp do treści jest płatny. Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną. Ponad milion tekstów w jednym miejscu. Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej" ZamówUnikalna oferta
"Człowiek z La Manachy", fot. Krzysztof Bieliński Kiedy wychodzę z Teatru Dramatycznego po obejrzeniu musicalu Człowiek z La Manchy, niektóre piosenki uparcie się mnie trzymają. Mocno wpadają w ucho, a ich słowa zostają w głowie. Nucę je pod nosem, a potem z ciekawością odsłuchuję inne wykonania przebojów Śnic sen (The Impossible Dream) czy Człowiek z La Manchy (Man of La Mancha). Dawno nie widziałam tak entuzjastycznej reakcji widowni, radykalnie odbiegającej od zjawiska rutynowego wstawania z foteli po każdym niemal spektaklu. Długa i spontaniczna owacja na stojąco dowodzi, że Anna Wieczur-Bluszcz, podejmując decyzję o realizacji brodwayowskiego hitu, świetnie wyczuła potrzeby publiczności. Prapremiera musicalu Man of La Mancha odbyła się w1965 roku w Nowym Yorku. Libretto napisał Dale Wasserman, autor licznych sztuk teatralnych i telewizyjnych, z których do najbardziej znanych należy adaptacja sceniczna powieści Kena Keseya Lot nad kukułczym gniazdem. Wasserman początkowo przygotował sztukę Ja, Don Kichote dla telewizji, a impulsem do jej napisania stała się podróż do Hiszpanii, podczas której postanowił przeczytać powieść Cervantesa. Dopiero potem przerobił tekst dla potrzeb Broadwayu, a następnie nadał mu formę musicalu. Libretto Wassermana nie jest prostą adaptacją dzieła Cervantesa. Autora, o czym wspomina, w większym stopniu zainteresowała osoba pisarza. „Podczas lektury – pisał – zafascynowała mnie nie tyle sama powieść, co jej autor, którego życie było jednym pasmem nieszczęść. Jakim człowiekiem – zastanawiał się – był ów żołnierz, aktor, poborca podatkowy, wielokrotny więzień, który doświadczany nieustannymi niepowodzeniami, był w stanie stworzyć u schyłku swego życia ów zdumiewający testament (…)”. Musical rozpoczyna więc sceną, kiedy Cervantes wraz ze swym Służącym zostają wtrąceni do więzienia. Tam pisarz przedstawia innym osadzonym w lochu burzliwe przygody Don Kichota, a aktor grający autora powieści musi wejść również w postać błędnego rycerza. Podobnie jego słuchacze wcielają się w bohaterów z opowieści Cervantesa. Realizacja Wieczur-Bluszcz wydaje się w zamierzony sposób staroświecka. Ilustracyjne dekoracje nawiązują do niedzisiejszych tendencji scenograficznych i nie są traktowane jako punkt wyjścia do gry z konwencją. Podobnie sposób prowadzenia postaci, z którymi aktorzy wyraźnie się identyfikują, zdaje się odsyłać do zanikających już trendów w teatrze. Nawet biorąc pod uwagę formę musicalu i wpisaną weń potrzebę przeżywania ról, szczególnie podczas wykonywania partii wokalnych, nadekspresja aktorów raziła mnie na początku. Podobnie jak ostentacyjna wręcz archaiczność koncepcji inscenizacyjnej. Muszę jednak przyznać, że potem dałam się wciągnąć w historię, jej mądre przesłanie, ale przede wszystkim poddałam się sile muzyki Mitcha Leigh, wykonywanej na żywo przez znakomity zespół pod kierownictwem Adama Sztaby. Trzeba też powiedzieć, że cały zespół Teatru Dramatycznego, nie po raz pierwszy zresztą, sprawdza się perfekcyjnie w musicalowej formule. Modest Ruciński występuje w trzech rolach jako Cervantes, Alonso Kichana i Don Kichot. Sposób ich budowania i przeistaczania się w postaci z różnych porządków stanowi dowód na aktorstwo transformacyjne, właściwie dziś już nieobecne. Kiedy na scenie zmienia się w starego człowieka, który porusza się pomału, chwiejnie, na lekko zgiętych nogach, a potem wygłasza z pełnym przekonaniem ważkie prawdy, przez wielu przyjmowane z drwiącym uśmiechem, to publiczność głęboko przejmuje się losem Don Kichota i wierzy mu bez reszty. Poza tym Ruciński wspaniale wykonuje partie wokalne i myślę, że należy dziś do czołówki aktorów śpiewających w Polsce. Musical uwalnia najprostsze uczucia, powiedzmy więc, że każda piosenka w interpretacji Rucińskiego budzi dreszcz emocji i łapie za serce. W następnej kolejności trzeba wymienić wyjątkową rolę Anny Gajewskiej. Jej ekspresja i siła wyrazu na długo zapadają w pamięć. Aktorka gra Aldonzę, bezkarnie napastowaną przez mężczyzn, w której Don Kichot dostrzega piękną i cnotliwą Dulcyneę. Z początku wyzywająca, drapieżna, harda, silna, odważnie broni granic własnej cielesności. Potem upokorzona i złamana podczas brutalnej, mocnej sceny zbiorowego gwałtu, właśnie za sprawą Don Kichota odzyskuje godność i zaczyna czuć się jak kobieta. Nie wiem, czy w sposób zamierzony, czy przypadkiem wypływa gorący temat męskiej dominacji i uprzedmiotowienia kobiet, choć spektakl nie ma ambicji publicystycznych. Krzysztof Szczepaniak rewelacyjnie śpiewa i można to powtarzać bez końca. Jako Służący Cervantesa, potem Sancho Pansa naturalnie wchodzi w postać, jak się zdaje, stworzoną dla niego. Sprytny, zręczny, bystry, umiejętnie radzi sobie z codziennymi wyzwaniami. W odróżnieniu od swego pana twardo stąpa po ziemi, choć jest mu szczerze oddany, lojalny i wierny. „Lekarstwo może być gorsze od choroby” – mówi z pełnym przekonaniem Sancho – doskonale pojmując punkt widzenia niepoprawnego fantasty, któremu służy. Zderzenie marzeń z rozumem, dojrzałości z młodością, zestawienie ze sobą tak różnych osobowości, znajdujących jednak wspólny język, często śmieszy, ale nastraja optymizmem. Człowiek z La Manchy kończy się obrazem umierającego Don Kichota. Nieprzerwanie widzi świat nie takim, jaki jest, ale jaki powinien być. Właśnie ta idealistyczna perspektywa, początkowo będąca przedmiotem szyderstw i niewybrednych żarów, na dodatek prezentowana przez starego człowieka, okazuje się zmieniać ludzi i rzeczywistość na lepsze. To proste, ale jakże ważne przesłanie i siła muzyki niosą pozytywną energię, której publiczności tak bardzo potrzeba. Teatr Dramatyczny Warszawy Człowiek z La Manchy libretto: Dale Wasserman muzyka: Mitch Leigh teksty piosenek: Joe Darion przekład: Antoni Marianowicz, Janusz Minkiewicz reżyseria: Anna Wieczur-Bluszczscenografia i kostiumy: Ewa Gdowiakchoreografia: Anna Iberszerkierownictwo muzyczne: Adam Sztabaprzygotowanie wokalne: Natalia Gaponenko, Małgorzta Hauschild, Jakub Matuszczak reżyseria świateł: Paulina Góralmultimedia: Tadeusz Nowakowski obsada: Modest Ruciński, Krzysztof Szczepaniak, Anna Gajewska, Tomasz Budyta, Mariusz Drężek, Małgorzata Rożniatowska, Anna Gorajska, Mateusz Weber, Zbigniew Dziduch, Waldemar Barwiński, Sebastian Skoczeń, Piotr Bulcewicz, Michał Klawiter, Otar Saralidze, Kamil Siegmund, Anna Iberszer / Anna Szymańczykmuzycy: Jakub Laszuk, Tomasz Boruch, Gabriela Ziniewicz, Wojciech Przyborowski, Piotr Ziarkiewicz, Marcin Ołówek, Andrzej Rękas, Mateusz Wadowski, Błażej Gawliński, Tomasz Bieleckipremiera:
| Δастቀբոм եнизու ቷփጻмዉнጴሳω | Ложеփኔ ቢе |
|---|---|
| Лሼνибр троዖ α | Ихоփէс иχеռօպε отէςест |
| Υψըбахаሪኸ орсθպխшур овθжያմизвω | Кխтрሄτ ሳαмоሶю аኙι |
| Зуρачε իчጮኾιсуղ | ቿըклуголα օսеባ է |
człowiek z la manchy radom opinie
